Pielgrzymka Maryi

W wyjątkowy sposób to była pielgrzymka Maryi. Od błogosławienia Beth Myriam i z otwarciem Liturgii, uświadomiliśmy sobie, że przyłączył się do nas następny pielgrzym! To był jakby ona powiedziała w Harissa, „Nie zostawiajcie Mnie z tyłu!” i nie zostawiliśmy.

Nasza pielgrzymka miała miejsce w maju, miesiąc tradycyjnie kojarzony z Matką Chrystusa. To jest Maria, najszczęśliwsza – prze Niebem, tak jest – Maria wiosny i zmartwychwstania. Oczywiście, po Wniebowstąpieniu, była wielka tęsknota, żeby być z Bogiem; żeby być z jej Ukochanym Synem, z Ojcem i Duchem Świętym w Niebie, ale po spotkaniu z Powstałym Jezusem, po zobaczeniu żyjącej twarzy Jezusa, po nieopisanym bólu na Kalwarii, ona musiała być pełna radości. Na Zachodzie, Chrześcijanie tradycyjnie śpiewają „Regina caeli, laetare! Alleluia!” ( O Królowo Nieba, rozraduj się! Alleluja!)

Nasza Pani z Libanu

„Vassulo powiedz im, ze Ja Pan czczę Moja Matkę, powiedz tym, którzy obrażają Ją, ze ona jest Królową Nieba i że na Jej Głowie Ja Pan umieściłem koronę, koronę z dwunastu gwiazd. Ona panuje ukochani i to jest zapisane w Moim Słowie I czczę Moja Matkę i jak Ja czczę Ją wy powinniście Ją czcić " 8 październik 1987

Następny kościół, który odwiedziliśmy był także poświęcony Naszej Pani; nasza Pani z Mantara, w Maghdouche. Głównym celebrantem Mszy był Melchita Katolicki Biskup Grecki, Georges Kahhale. Homilię wygłaszał O. Rene Laurentin, który mówił o Błogosławionej Trójcy. Celebrowaliśmy Liturgię, Św. Jana Chryzostoma i raz jeszcze było tam głębokie odczucie jedności, gdy Prawosławni i Katoliccy i Anglikańscy księża stali razem wokół tego samego ołtarza. Biskup jest katolikiem, w związku z Rzymem, ale to Prawosławni znali Liturgię, kiedy Katolicy i Anglikanie czytali francuskie tłumaczenie.

Grupa po Mszy w Melchickim Greko- Katolickim Kościele, celebrowanej przez Biskupa Georges Kahhale

Zgodnie z Markiem 7:24, Jezus odwiedził tereny Tyru i Sydonu, Saida dzisiaj, żeby głosić Ewangelię i uzdrawiać chorych. Zgodnie z tradycją sięgającą wiele wieków do tyłu, Dziewica Maryja przyszła ze Swoim Synem, ale ponieważ zakazano kobietom Żydowskim wchodzić do miast pogańskich, Matka Chrystusa czekała na Niego w jaskini w Maghadouche. Drogę Rzymską z Jeruzalem do Libańskiego wybrzeża przekroczyła poprzez tą wioskę. Nasza Pani czekała, modliła się i medytowała. W tej pięknej świątyni ona ma tytuł: Nasza Czekająca Pani.

Nasza wizyta w świątyni była na pewno jednym z najbardziej poruszających doświadczeń tej pielgrzymki. Raz jeszcze Nasza Pani przypomniała nam o swojej obecności. To było tak jakby ona mówiła, Czekałam na was, ponieważ przyszliście z Jezusem, Moim Synem.”

Nasza Czekająca Pani

Na zewnątrz wejścia do Świątyni

Wewnątrz wejścia do Świątyni

Grota Świątyni gdzie Nasza Pani czekała na Jezusa

Ten teren jest także związany z prorokiem Eliaszem, który odwiedził wdowę i jej syna, w Zarephtha, lub Sarepta, miasto Sydończyków. Tutaj on przemawiał słowami proroctwa, które nie były tylko o nim samym, ale o kobiecie i jej synu, pokazując opiekę Boga dla każdej osoby, i poprzez niego dobry Bóg pomnożył małą ilość mąki i oliwy, które kobieta musiała użyć, żeby nakarmić proroka. Później, kiedy syn poważnie zachorował, Bóg uzdrowił go poprzez duszpasterstwo Swojego proroka: gościnność okazana prorokowi Pana przynosi błogosławieństwa z Nieba (1 Król. 17:7-16)

W końcu byliśmy w naszych autobusach zmierzając do granicy – ekumenizm na kółkach. Było tam 50 duchownych pośród 281 pielgrzymów. Chrześcijańskie wyznania były reprezentowane przez: Rzymsko- Katolików, Anglikanów, Greko-Melchików, Ukraińsko- Prawosławnych, Greko- Prawosławnych, Koptyjsko- Prawosławnych, Rumuńsko- Parwosławnych, Armeńsko- Prawosławnych, Luteran i Maronitów. Nasza pielgrzymka była także błogosławiona obecnością i uczestnictwem Buddystów, Muzułmanów i Hindusów.

Było 40 państw reprezentujących: Argentyna, Armenia, Australia, Bangladesz, Belgia, Brazylia, Kanada, Chile, Kolumbia, Czechy, Dania, Anglia, Francja, Niemcy, Grecja, Indie, Irlandia, Włochy, Japonia, Liban, Meksyk, Monako, Niderlandy, Norwegia, Filipiny, Puerto Rico, Polska, Rumunia, Rosja, Szkocja, Singapur, Południowa Afryka, Hiszpania, Szwecja, Szwajcaria, Tajwan, Tajlandia, Stany Zjednoczone, Urugwaj i Wenezuela.

Liban jest krajem pytania, wyzwań, możliwości i błogosławieństw. Hymny Libańskie i muzyka kościelna są wyjątkowe i głęboko poruszające, wyrażające smutek i radość, ale zwłaszcza radość. Bóg jest chwalony na wiele sposobów, w wielu sercach, w wielu krajach. Języki są różne, muzyka jest różna, ale odczuwamy jedność serc. Jest możliwe słyszeć język serca bez rozumienia słów!

Liban jest wspomniany 72 razy w Piśmie Świętym. Cedry Libanu są kojarzone z siłą, i wyobrażenie cedrów było używane w odniesieniu do złego i dobrego człowieka, ale Psalm 92 mówi:

„Prawi rozkwitną jak drzewo palmowe, i urosną jak cedr w Libanie.”

Cedry i ich zapach i strumienie Libanu są częścią metaforycznego opisu ukochanych w Pieśni Pieśni, wierszu o Bożej miłości do Jego ludzi, i w szczególności, dla każdej duszy. W Drugiej Księdze Kronik czytamy, że drzewo cedrowe Libanu było użyte przez Króla Salomona w budowie Świątyni w Jeruzalem. Piękno, siła, zapach, i znak prawdziwej czci; takim jest Liban według umysłu Pana.

Widok Libanu z Harissa