Beatrice og eg flugu til Chittagong, og hašan fóru vit yvirum įnna at leita eftir bygdini Diang; har skuldu vit hitta Raymond Dujarrier, iš er ein franskur hįlv-einabśgvi, mystikari, katólskur prestur, men eisini ein hindu, muslimur og buddistur. Alt ķ einum. Til at skifta nakrar tankar viš hann og vķsa honum skriftirnar. Hann kallaši tęr: “Guddómligar opinberingar hjį Hjartanum.” Taš, hann segši, samsvaraši ógvuliga vęl viš meginregluna um opinberingarnar og endamįli teirra: At tęr ikki bert vóru til mķn, men eisini til gagns fyri onnur. Okkara tśrur gekk uttan trupulleikar, sum um onkur hevši lagt hann til ręttis. Eg gloymdi at nevna, at dagin fyri vit fóru til Diang, var eg ógvuliga stśrin og spurdi meg sjįlva, hvķ eg skuldi fara hagar. Hvat var taš eg hevši at vķsa fram? Bert nakaš svass? Allan dagin kendi eg angist. Tżšiliga sama dagin vit skuldu fara, komu tey fyrstu oršini: “Ein lygnari leišir teg, savnaš alt saman og brenn taš!”. Tį visti eg, at taš ónda frį degnum fyri royndi at stešga feršini. Lķtla lųtu eftir hendan bošskap, kendi eg Gušs Nęrveru, og Hann skrivaši:

“Eg skal verša saman viš tęr til taš sķšsta. Vit eru sameinaš fyri allar ęvir, lat Mķtt Ljós lżsa yvir teg barn. Eg eri Yahweh, sum leiši teg. Lovprķsaš Męr viš at elska Meg.”