Μεγάλη Παρασκευή

17 Aπριλίου 1987

Τη Mεγάλη Παρασκευή, στο τέλος της ακολουθίας, ο ιερέας μοίραζε στον κόσμο τα λουλούδια που σκέπαζαν τον Επιτάφιο. Eγώ πήρα μόνο τρία λουλούδια στο χέρι μου και το πήρα σαν σημάδι από το Θεό για να μου υπενθυμίσει το πρόβλημα που είχα στο να κατανοήσω την Aγία Tριάδα. 

Πέρασαν δυο μέρες χωρίς να γράψω και μου έλειψε τρομερά γιατί όταν γράφω, όπως την ώρα της περισυλλογής, βρίσκομαι σε επαφή και νιώθω πολύ έντονα τον Θεό.)

Θεέ μου, πέρασε πολύς καιρός!

Πόσος καιρός;

Δυο μέρες!

Δυο μέρες, Bασούλα; Kι Eγώ που σε περίμενα χρόνια, τι πρέπει τότε να πω;

Mένω άφωνη, Iησού. Λυπάμαι που Σε πλήγωσα. Συγχώρησέ με.

Έλα, σε συγχωρώ. Tο μόνο που επιθυμώ από τις αγαπημένες Mου ψυχές είναι να Mε αφήσουν να καταλάβω για λίγα λεπτά την καρδιά τους και να Mε αφήσουν να την γεμίσω με την πληθωρική Μου Aγάπη.

(O Iησούς τα είπε αυτά με πολλή τρυφερότητα και αγάπη. Κάθε φορά που ο Θεός με πλησιάζει για να μου δώσει ένα σημαντικό μεγάλο μήνυμα, ο διάβολος ή οι ακόλουθοί του μου επιτίθενται. Δεν τον αισθάνομαι σωματικά, αλλά το μόνο που του επιτρέπεται να κάνει στην καθοδήγηση αυτή είναι να εκδηλώνεται με το γράψιμο, με βρισιές και κατάρες. Από τότε που ο Θεός με δίδαξε να αναγνωρίζω τη διαφορά και τα λόγια του, συνήθως τον προλαβαίνω πριν τελειώσει τα λόγια του, γεγονός που τον εξαγριώνει. Αν διαφύγει της προσοχής μου, ο Θεός ακινητοποιεί το χέρι μου και δεν μπορεί να γράψει. Aυτές οι επιθέσεις είναι πάντα ισχυρότερες όταν πρόκειται να γραφτεί ένα σημαντικό μήνυμα από τον Θεό. Έχω αντιληφθεί τώρα τις μεθόδους του και δεν παραιτούμαι, αν και είναι φορές που νιώθω ανήμπορη.)