Πιάσου απ' την Άκρη του Ρούχου Μου
15 Νοεμβρίου 1992
"Είθε να ζυγιζόταν πραγματικά η λύπη μου, και η συμφορά μου να έμπαινε ολόκληρη μαζί επάνω στην πλάστιγγα! Επειδή τώρα θα ήταν πιο βαριά από την άμμο της θάλασσας: γι' αυτό τα λόγια μου καταπίνονται." (Ιώβ 6:2-3)
Φόβος και τρόμος με κατέχει στη σκέψη
πως μπορεί να κάνω λάθος!
Θα βρεθώ αξιοκατάκριτη ενώπιόν Σου, Θεέ Μου;
Κι όμως ρίζωσα σε Σένα,
Σε είδα να στέκεις σιωπηλός
με το Χέρι Σου απλωμένο,
σαν κάποιος που ζητάει ελεημοσύνη,
και τότε άκουσα μια Φωνή,
μου δόθηκε ένα Όνομα
και η ψυχή μου παραδόθηκε
στην Αγκαλιά του Πατέρα Μου.
Ω Θεέ! Πόσο Σε Αγαπώ!
Παιδί Μου, παιδί Μου... Πόσο Εγώ, ο Κύριος, σε αγαπώ! Σε αγαπώ μέχρι δακρύων... Πάψε να ακούς τον πονηρό που προσπαθεί να καταστρέψει όλα τα καλά που σου έχω δώσει.
Έχε πίστη στην Αγάπη Μου, Εγώ, ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψω ... Ποτέ ... Έχε λοιπόν την Ειρήνη Μου, την Ειρήνη αυτήν που σου έχω δώσει, και μάθε παιδί Μου, πως μεγαλύτερη αγάπη απ' τη δική Μου ποτέ δεν θα βρεις... Αχ, παιδί Μου, πιάσου απ' την άκρη του ρούχου Μου. Είμαι εδώ και είμαι μαζί σου.
| 
